In een afgelegen vallei, omringd door glooiende heuvels en diepe bossen, leefde een groep kleurrijke wezens die bekend stonden als de Vallei-kinderen. Elk wezen had zijn eigen unieke kleur, die hen krachten gaf die in harmonie waren met de natuur. De gele wezens hadden de gave om zonneschijn op te roepen, de groene wezens lieten planten groeien, en de oranje wezens konden warmte verspreiden op koude dagen. Samen leefden ze in harmonie, totdat op een dag hun magische balans werd verstoord.
Op een heldere ochtend werd de lucht donkerder en begon de wind te loeien. De blauwe wezens, die het water beheersten, voelden dat er een vreemde energie vanuit het diepste deel van het bos naar hen toe trok. Een oude, kastanjebruine geest, die lang geleden in slaap was gevallen, was ontwaakt. Hij had zich jarenlang gevoed met de kleuren van de vallei en verlangde nu naar meer. Langzaam maar zeker begon hij de kleuren van de Vallei-kinderen te absorberen, en zonder hun kleuren verloren ze hun krachten.
De Vallei-kinderen verzamelden zich en besloten dat ze de kracht van al hun kleuren moesten combineren om de geest te stoppen. De gele wezens verzamelden licht, de groene wezens energie uit de bomen, en de oranje wezens warmte. Samen vormden ze een heldere straal van licht, een regenboog die hun krachten vermengde en op de geest richtte.
De kastanjebruine geest was verbaasd door deze kracht. Hij had gedacht dat de wezens te verschillend waren om samen te werken. Maar de kracht van hun eenheid was sterker dan hij zich had kunnen voorstellen. Terwijl de regenboog hem omsloot, verdween hij langzaam in een wolk van kleuren, die zich opnieuw verspreidde over de Vallei-kinderen.
De zon brak door en de kleuren keerden terug naar elk wezen, levendiger dan ooit tevoren. De Vallei-kinderen hadden geleerd dat hun ware kracht niet alleen in hun individuele kleuren lag, maar in hun vermogen om die te delen en samen te stralen.