Ze kwamen met handen vol maanlicht,ogen die sterren bewaardenen harten die wistendat de aarde sprak in fluisteringen.Ze droegen de vonk van het begin,kleurden donker met hoop,zetten vuur in stilteen weefden kracht in elke adem.Maar de wereld, blind van angst,keek niet naar hun glans.Ze vreesde het spiegelend lichtdat de waarheid liet zien.Dus noemden ze hen heksen,verbranden ze namen en stemmen,maar nooit de vlam zelf,want licht laat zich niet doven.En wie goed luistert,hoort nog steeds hun zingenin het ruisen van de bomen,in de warmte van een kaars,in de kracht van vrouwendie niet vergeten zijn wie ze zijn.

Herfst verschijnt met een mantel van koper en goud.Ze schildert de wereld met haar penseel van licht,streelt bladeren tot ze gloeien in rood en oranje.De straten vullen zich met het zachte ritselen,elk zuchtje wind een herinnering aan wat was.Kinderen trappen lachend door de kleuren,hun laarzen maken muziek in de plassen.Daar, bij het raam, zit ze met een deken om haar schouders,een kop dampende thee in haar handenen een boek dat ruikt naar avontuur en oude dromen.De regen tikt op het glas als een ongeduldige dichter,hij wil meeschrijven aan haar verhaal.De lucht vult zich met de geur van kaneel en koffie,van pasgebakken pompoentaart en warme chocolademelk.Kaarsen flakkeren in elke hoek,hun vlammen wiegen op het ritme van de avond.De kamer is een cocon van licht,een schuilplaats tegen de storm van de wereld.Zo schrijft de herfst zich dieper in haar hart,met inkt van amber en kastanjebruin.En terwijl de wind zingt over hoop en vertrouwen,

Je komt haar steeds weer tegen,in het stille achterland van je dromen.Ze staat daar, niet groots, niet luid,maar stevig, aandachtig,met iets ouds in haar energiedat jou aanraakt zonder woorden.In de lente draagt ze een waas van pril groen,nieuw leven dat zich niet opdringt.Zo begin jij ook vaak, zacht en stil,tot het idee ineens kleur krijgten jij het de wereld in weeft.Zomers spreidt ze haar takken,breed en zonder haast.Er hangt iets rijk in de lucht,zoals bij jou wanneer alles stroomt:de kinderen die maken, de vrouwen die ontwaken,jouw creativiteit die ruimte geeft zonder grenzen.De herfst brengt warmte.Dieprood, koper, kastanjebruin.De bladeren vallen niet,ze worden vrijgelaten.Ook jij laat los wanneer je voeltdat iets zijn tijd heeft gehad,met zachtheid, zonder spijt.En dan, in de winter,staat ze daar kaal, maar niet leeg.Er zit leven in haar stilzijn,een soort weten dat jij ook in je draagt.Je hoeft niet altijd te creëren om iets te zijn.Soms is het genoeg om te ademen,te dromen, te rusten in wie je bent.Misschien komt de hazelaar daarom steeds weer terug.Niet om je iets te leren, maar om je te herinnerenaan wat je allang weet: je bent heel.

Fel spat de lucht uiteen,waar kleuren krullen in de hitte.Bladeren wiegen loom in hun ritme,een verre merel zingt zonder haast.Turkoois zucht langs open ramen,magenta flonkert op gebroken stoeptegels.Oranje danst op handen,limegroen flitst in het gras waar voeten verdwijnen.De middag rekt zich uit,stroperig als honing in het licht.Geen geduw, geen getrek,alleen de zon en wij.

Daar staat ze weer, gewoon in het gras,geen opsmuk, geen kapsones.Maar wat een pracht.Een zonnetje op stengel.Ze ruikt naar lente, naar vroeger, naar buiten,naar dagen van grasvlekken en dorst.Je plukt haar gedachteloos, blaast haar dromen,en ze danst op de wind, zonder enige haast.Haar kleur is honing en boter.En als ze wit wordt, zo donzig en fijn,dan fluistert ze wensen, met elegantie.Ze groeit waar je haar niet plant,tussen tegels, langs paden, zonder genade.Een rebel in het groen, een stille heldin,een herinnering aan mama’s hart.Ze ruikt niet opdringerig, maar je weet dat ze er is,zoals herinneringen die zachtjes blijven kleven.De geur van aarde, van regen, van tijd,van alles wat simpel, maar toch magisch is in het leven.Oh dappere dandelion,met je kleur, je geur, je jeugdige kracht.Je bent geen onkruid; je bent een herinnering,aan hoe alles ooit eenvoudiger lacht.

In ‘t vroege licht, waar dauw nog droomt,ontspringt een ster, stil en klein.Haar blauwe gloed, een zacht geheim,waaiert uit waar ’t voorjaar woont.Ze wiegt in wind, teder en traag,een zweem van honing, lucht en regen.Haar geur - aangeraakt verleden,een echo uit een lentedag.Fluisterbloem van blauwe pracht,zij zingt haar lied in duizend kleuren.Wie haar ziet en even blijft,mag in haar stille magie verkeren.

Je verschijnt stil uit de grond,een zachte bel, in het grauwe grijs van de winter.Klein klokje, met je witte bloemblaadjes,waarbij een vleugje groen de rand kust.Je geur is een fluistering die de lucht zoet maakt.Voelbaar, zoals de lente die zich langzaam laat zien,na een lange, koude wacht.Ik zie je in de schemering van de ochtend,je buigt je hoofd, de aarde dankend.Je brengt geen snelle bloei,maar een belofte van alles dat komen gaat.En misschien is het juist in je kwetsbaarheid,dat je kracht zich laat zien,niet door te bloeien in volle pracht,maar door simpelweg te zijn,om ons te herinneren:zelfs in de kleinste momenten kan een nieuwe wereld beginnen

De lente fluistert zacht.Langzaam ontluiken de bloemen in het gras.Sneeuwklokjes steken hun kopje omhoog,hun groene wijzers zingen in de ochtendvroeg.De narcis glimlacht in het gouden licht,en de krokus volgt haar paarse gezicht.De aarde wordt een canvas van kleur,elke bloem vertelt haar eigen avontuur.In deze stilte, waar alles groeit,voelt de lucht als magie die altijd bloeit.Een boodschap zit in het kleinste blad,in iedere bloem die zich opdraagt.Een wereld in een kleurenspel,een lentewonder, voor altijd fel.Ze spreken zonder woorden, met hun geur,een zachte herinnering.In de lente bloeien dromen vrij,en kleuren brengen je altijd dichtbij.

Je kust mijn huid met goud,als een verloren liefde die ik ooit kende,maar die me nog steeds herkentin de lijnen van mijn handen.Je ruikt naar herinneringen - warme zomerstraten,zoete sinaasappelschillen,zout op mijn lippen na een dag aan zee.Je bent het geluid van ritselende bladerendie dansen in jouw ochtendlicht,het zachte kraken van een luie hangmat,het gesuis van golven die je gretig omhelzen.Je bent de smaak van smeltende honing,de zachtheid van perziken in de middag,een druppel zonlicht in een glas koud citroenwater.Jij, die de lucht schildert met perzik, lavendel en vuur,die mijn gesloten ogen vult met oranje dromen.Ik voel je, zelfs als je afscheid neemt,achter mijn oogleden, diep in mijn botten.Blijf, nog even.Laat me baden in je gouden brieven,geschreven op mijn huid,voor ik je weer moet missen.

Diep in het land waar de zon zacht gloeit,waar de moesson neuriet en de aarde bloeit,ontspruit een schat uit groene schil,een oude geur, een stille kracht.In peulen gehuld, als smaragd zo fijn,met zaden verborgen als goud zo klein.Haar adem zoet, met citrus verweven,een kruidige vleug, een levendige geur.Ze fluistert zacht in thee en brood,verwarmt de ziel, verzacht de dood.Een balsem voor hart en zinnen verweven,een kruid van troost, een zucht van leven.Dansende magie in wierookrook,ze zuivert het pad, beschermt en strookt.In dromen weeft ze wijsheid en kracht,een gids in duister, een vuur in de nacht.Kardemom, specerij van tijd,van verre oorden en warme spijt.Een geur van thuis, een oud verhaal,een troostend lied, een taal van liefde.

In de nevelige ochtend, waar wierook nog zweeft,tussen kruidige markten waar handel zich weeft,ligt een ster in de schaduw van oude verhalen,een glanzend mysterie in houten schalen.Diep in het woud, waar de tijd langzaam gaat,waar moessonregens zingen in ritmisch geraas,groeit aan takken een geurige schat,een fonkelend geheim in de schemering mat.Met zes spitse armen, een hart van goud,omhelst warmte, mystiek en oud,een vleugje anijs, een zweem van kaneel,zingt in thee als een tijdloos juweel.Ze danst in de wok, in olie zo heet,kleurt de lak van gerechten compleet,ze parfumeert met een oosterse gloed,zoals het lot in een zijde doek doet.Ster van het Oosten, ooit in het duister,nu in elke keuken een zachte fluister,een echo van reizen, van specerijen,een geurend verhaal om bij weg te drijven.

De lucht is zwaar, van mist en sneeuw,In februari zoekt het licht zijn nieuwe spoor.De bomen staan als wachters, stil en grijs,Hun takken kronkelen in de winterse wijs.De grond is bedekt met een zachte, ijle deken,Waar ijsbloemen het zwijgen breken.Bladloos, maar niet leeg, de stilte spreekt,De tijd lijkt bevroren, terwijl de wereld leeft.In de verte zie je het blauwe uur,Een toefje rozen, dat het koude licht verkleurt.De lucht vol kleuren van oud goud en grijs,Als een schilderij, met een magische prijs.De geur van aarde, onder het ijzige gras,Verweeft met de geur van de winterse pas.Het oude jaar kust het nieuwe zacht,Met een belofte van lente die langzaam ontwaakt.Februari, een maand van melancholie,Waar de natuur in rust een wonder ziet.En in de betovering van de winterse nacht,Voelt het alsof de tijd in een droom is gebracht.