een ode aan Taraxacum officinale
Daar staat ze weer, gewoon in het gras,
geen opsmuk, geen kapsones.
Maar wat een pracht.
Een zonnetje op stengel.
Ze ruikt naar lente, naar vroeger, naar buiten,
naar dagen van grasvlekken en dorst.
Je plukt haar gedachteloos, blaast haar dromen,
en ze danst op de wind, zonder enige haast.
Haar kleur is honing en boter.
En als ze wit wordt, zo donzig en fijn,
dan fluistert ze wensen, met elegantie.
Ze groeit waar je haar niet plant,
tussen tegels, langs paden, zonder genade.
Een rebel in het groen, een stille heldin,
een herinnering aan mama’s hart.
Ze ruikt niet opdringerig, maar je weet dat ze er is,
zoals herinneringen die zachtjes blijven kleven.
De geur van aarde, van regen, van tijd,
van alles wat simpel, maar toch magisch is in het leven.
Oh dappere dandelion,
met je kleur, je geur, je jeugdige kracht.
Je bent geen onkruid; je bent een herinnering,
aan hoe alles ooit eenvoudiger lacht.
