Herfst verschijnt met een mantel van koper en goud.
Ze schildert de wereld met haar penseel van licht,
streelt bladeren tot ze gloeien in rood en oranje.
De straten vullen zich met het zachte ritselen,
elk zuchtje wind een herinnering aan wat was.
Kinderen trappen lachend door de kleuren,
hun laarzen maken muziek in de plassen.
Daar, bij het raam, zit ze met een deken om haar schouders,
een kop dampende thee in haar handen
en een boek dat ruikt naar avontuur en oude dromen.
De regen tikt op het glas als een ongeduldige dichter,
hij wil meeschrijven aan haar verhaal.
De lucht vult zich met de geur van kaneel en koffie,
van pasgebakken pompoentaart en warme chocolademelk.
Kaarsen flakkeren in elke hoek,
hun vlammen wiegen op het ritme van de avond.
De kamer is een cocon van licht,
een schuilplaats tegen de storm van de wereld.
Zo schrijft de herfst zich dieper in haar hart,
met inkt van amber en kastanjebruin.
En terwijl de wind zingt over hoop en vertrouwen,
waar elke druppel een belofte is,
bloost de wereld onder haar sluier van mist.
De tijd staat stil,
wanneer elfen dansen,
tussen de eikenbladeren op haar venster.
