Wanneer ze haar hart openstelt voor de wonderen van de wereld, hoeft ze het avontuur niet op te zoeken; het vindt haar vanzelf. Ze verwelkomt nieuwe uitdagingen met open armen en voelt zich vervuld van inspiratie. Elke dag biedt een kans om schoonheid te creëren.
Maar dan, ineens, slaat de twijfel toe. Haar ego fluistert woorden van angst en onzekerheid. De weg lijkt eindeloos. Is het al die moeite waard? Wat als ze haar bestemming nooit bereikt? Steeds weer dat beklemmende gevoel van opnieuw moeten beginnen.
Die gedachten nemen langzaam de overhand. Ze voelt zich wegzakken in een stille spiraal die haar meesleurt naar beneden. In zulke momenten denkt ze altijd aan één van de dierbare verhalen van haar moeder: het verhaal van de kolibrie. Een kleine, fragiele vogel die enorme afstanden aflegt om zich te voeden met de zoete nectar van het leven.
Ze herinnert zich een zomerse dag uit haar kindertijd. Ze draaide rondjes in het gras, haar armen gespreid als vleugels. In een donkergroene jurk, met rode bloemen in haar vlecht, speelde ze dat ze een kolibrie was. Haar moeder zat dichtbij en vertelde over het dappere vogeltje. Zo klein, zo alleen en toch vol moed en doorzettingsvermogen. De kolibrie trotseerde verre continenten, op zoek naar wat het leven te bieden had zonder ooit op te geven.
Haar moeder hurkte voor haar neer, nam haar gezicht teder tussen haar handen en sprak zacht: “Als je zoetigheid wilt, moet het gefladder van je vleugels muziek maken voor de bloemen.”
